«Тых, хто пабываў на фронце, відаць адразу - выдае прагны погляд жыцця»
- 29.05.2022, 11:50
Украінская журналістка распавяла пра байцоў УСУ ў Львове.
Украінская журналістка Кацярына Салераева спецыяльна для чытачоў «Салiдарнасцi» апісвае, чым жыве Украіна, якая перажывае чацвёрты месяц уварвання расейскіх войскаў:
- Вайна настолькі сціскае часавыя рамкі, што часам за адзін дзень пражываеш цэлы год.
У такія моманты разумееш, што ты маеш толькі сёння. І ў гэтае «сёння» трэба паспець усё: наглядзецца на блакітнае неба, надыхацца, паабдымацца з роднымі, нацешыцца тым, што здаровы, пастаяць пад цёплым душам, наслухацца птушак у садзе, запомніць водар цёплага хлеба.
Вайна - гэта час, калі няма «потым». Ёсць тут і зараз. І ў кожнага гэта свая вечнасць. Асабліва гэтая вечнасць чытаецца ў вачах украінскіх вайскоўцаў. Яны, як ніхто, ведаюць, што бывае за рысай і наколькі блізка яна можа прайсці.
У Львове я кожны дзень сустракаю на вуліцы вайскоўцаў. Тых, хто пабываў на фронце, відаць адразу - іх выдае прагны погляд жыцця. Яны ведаюць, што такое спяшацца жыць. І, мусіць, з пункта гледжання псіхалогіі - гэта добрая опцыя. Але з пункту гледжання вайсковай рэальнасці - за гэта адчуванне плаціцца занадта высокі кошт.
Па Львове зноў б'юць ракеты. Але маладой парачцы гэта ўсё роўна - ім трэба спяшацца жыць. Убачыла іх каля фермерскай крамкі: яна - жаноцкая, вытанчаная, далікатная, з вялікімі вачыма, у якіх, здаецца, змяшчаецца ўсё неба. Ён - вайсковец. Статны, моцны, прыгожы, з вялікімі плячыма, якія выгінаюцца шчытом, калі ён яе абдымае. Прыгожая пара, на якую глядзіш з захапленнем.
Хутчэй за ўсё яго адпусцілі на пару дзён дадому. Для іх гэта цэлае жыццё. Яны трымаюцца за рукі і ні на секунду не жадаюць разлучацца. Яна вуркоча каля яго, шэпча нешта на вуха, а ён абдымае пяшчотна і цалуе ў нос.
Яны доўга яшчэ стаяць ля ўваходу ў краму, але падыходзіць яе чарга. Ён услед папраўляе ёй плашч і прытрымлівае за стан, а яна праз шкляную вітрыну крамы шле паветраны пацалунак. Увесь гэты час ён чакае перабіраючы ў руках пучок сакавітага рэвеню - мусіць, на вячэру будзе пірог.
І калі яна зноў выбягае да яго, ён даслоўна зносіць яе на руках з прыступак. У кожным руху яны жывуць адзін у адным, яны дыхаюць адзін адным. Сёння, бо заўтра можа ўжо не быць.
Мы навучыліся хутка кахаць. Мы навучыліся хутка жыць. Але самае страшнае, што дзеці хутка сталі дарослымі.
Мясцовыя валанцёры расказваюць, як у валанцёрскі цэнтр прыходзілі дзеці з Марыупаля. Калі бралі печыва, то сур'ёзна пыталіся, ці трэба яшчэ з кімсьці дзяліцца. Калі пілі ваду са шклянкі, то пасля некалькіх глыткоў пыталіся, ці можна выпіць усю.
Каб неяк адцягнуць дзяцей, пачалі задаваць пытанні пра родны горад. Старэйшы хлопчык сур'ёзна адказаў: «Горада няма». Хлопчык малодшы па-добраму дадаў: «Вы прыязджайце, мора засталося».