Чалавек з бункера, які спяшаецца на Плошчу

• Уладзімір Халіп
• 12.05.2021, 8:05

Цудоўная вымалёўваецца карцінка.

Здарылася нешта дзівоснае. Уночы дзявятага траўня калона пазадарожнікаў, пра ўварванне якіх так своечасова папярэдзіў краіну пільны прыдворны прафесар, раптам смела змяніла курс. І гэта ў той момант, калі баевікам ужо бачыліся на далёкім гарызонце Дразды, якія спакойна спалі. Злосныя пераможцы ўсім вядомага Муамара павярнулі калону назад. І палявымі дарогамі, раскідваючы па кустах нікому не патрэбныя буйнакаліберныя кулямёты, рушылі кудысьці ў бок Міжземнага мора. Ходзяць чуткі, быццам качэўнікі ўжо бачылі іх у глыбіні лібійскіх пустыняў. Дык што ж гэтак раптам вызначыла зыход гэтай бітвы, якая не адбылася?

А зрэшты, тут ніякіх цудаў. І тагасветныя сілы ў гэтай змове ўдзелу не бралі. Танкавыя войскі наогул заставаліся ў месцах сталай дыслакацыі. Бравыя дэсантнікі бесклапотна спалі ў казармах. І нават усюдыісны ГУБАЗіК насустрач злоснай ардзе з дубінкамі не высунуўся. Не было патрэбы. Усё вызначылася імгненна. Адным росчыркам пяра.

Той, на каго было амаль абвешчанае татальнае паляванне, падпісаў дэкрэт. Просты, але лёсавызначальны. «Аб абароне суверэнітэту і канстытуцыйнага ладу». Дакумент «непрычэсаны», мітуслівы, але, мяркуючы з назвы, непаўторны. Калі на чарговай запраўцы перакладчык сваім маджахедам зачытаў з нейкага сайта толькі першыя радкі гэтага эпахальнага дакумента, тыя проста зніякавелі. Баявы дух імгненна вычарпаўся. Усчалася ўсеагульная роспач. І пакутліва захацелася дадому. Таму што дэкрэт паказваў выразна: у выпадку раптоўнай гібелі таго, за кім яны так неабдумана ганяліся, уся ўлада пераходзіць да Савета Бяспекі. А хто такі гэты Савет, дзе і як яго шукаць, яны толкам не ведалі. З усялякімі дакументамі тут наогул нічога не зразумець. Гэта нават значна горш, чым у родных пустынях. Там у суцэльнай цемры ўсё ж такі ёсць вогненныя зоркі над галавой для арыенціру. А тут – шукай ветру ў полі.

І вось ужо ў поўнай амуніцыі, з падпісаным дэкрэтам у аператыўным тыле, ён выйшаў на старанна ачэпленую плошчу Перамогі. І перапалохаў тых, хто сабраўся з кашмарнай навіной. Высвятляецца, ёсць у гэтым свеце нейкія сілы, якія толькі і думаюць, як бы адзець моладзь ва ўсе карычневае. І толькі ён апошняя надзея усяго прагрэсіўнага чалавецтва - нікому нічога ніколі не дазволіць. А яшчэ з палымянай прамовы стала вядома, што не пра сябе ён думае пастаянна ўсе гэтыя доўгія месяцы пасля катастрафічных выбараў, а часцей за ўсё пра тое, як бы ўсім мамам і татам гарантаваць бяспечны выхад на двор з дзіцячым вазком. Гаворка атрымалася эмацыйная і ў чымсьці нават натхнёная. Незразумелым застаўся толькі адзін момант: ці падзяляюць гэты аграрны сентыменталізм АМАП і ГУБАЗіК. І чаму на такія шпацыры не могуць разлічваць малалетнія дзеці Паліны Шарэнды, Вольгі Залатар і іншых бацькоў, якіх карнікі новага прызыву раскідалі па турмах, калоніях або бесцырымонна выціснулі з краіны.

Ёсць пытанні, на якія адказваць не прынята. Таму што перпендыкуляр. І крайняя абмежаванасць манеўру. Абступілі, падлы, з усіх бакоў. А тут яшчэ нейкая моладзь мроіцца – уся ў карычневым. І хто сказаў, што злыя маджахеды больш не вернуцца? А можа быць, гэтая пярэстая банда на пазадарожніках нікуды і не з’ехала, а проста падключылася часова да кантрабанды цыгарэт? Вось нават цяпер, калі строга ахоўваны картэж вырушыў да гэтай плошчы, немагчыма было не заўважыць відавочнае. Разнастайныя юрысты і філолагі, нягледзячы на прынятыя жорсткія меры, усё яшчэ стаяць уздоўж галоўнай трасы з гранатамётамі «Муха». Відавочна на тое, пільнуюць кагосьці. Так што прастора для манэўру застаецца нікчэмна малая - усяго нічога. Ад бункера да склепа.

А таму - толькі дэкрэт. Рашучы і бескампрамісны. Як той, дармаедскі. Абураліся. Пратэставалі. Але праціснуць усё ж удалося. Дык што перашкодзіць рэалізаваць і гэты? Нездарма ж была прыдуманая нейкая змова, быццам бы штукарская і цалкам дурная. Але хаўруснікі ахвотна падхапілі агульную ідэю. А мясцовыя пінкертоны з лубянскімі калегамі разыгралі скаромную пантаміму злоснага захопу змоўшчыкаў. І нават гаспадар Крамля не толькі не адхрысціўся ад гэтага фарсу, але і ўздыхнуў скрушна перад тэлекамерай: на каго надумаліся паквапіцца!

Задума была дурная, але з улікам новага дэкрэта вельмі перспектыўная. Амаль закінутая праблема інтэграцыі выходзіла на новы ўзровень. Сустрэчы і доўгія пасядушкі за зачыненымі дзвярыма працягваюцца зацята. Што яны там абмяркоўваюць, застаецца таямніцай. Якую ж праблему можна так настойліва мусоліць з нелегітымным і, як кажуць цяпер, таксічным? Ды ўсё тую ж - праблему капітуляцыі пад выглядам інтэграцыі.

З выстаўленнем да межаў Украіны расейскіх войскаў задума не атрымалася. Дык што ж, выцерціся і чакаць папрокаў імперскіх патрыётаў? А тут пад бокам сядзіць запалоханы суцэльнымі няўдачамі хаўруснік. І слёзна просіць дапамогі. Як не падыграць яго вядомым фобіям? І чаму не ўзяць рэванш за крах на ўкраінскім на

кірунку, калі збанкрутаваны партнёр цалкам гатовы. Грошай няма, абыдзецца. А вось з надзейным сховішчам ад дакучлівых ворагаў дапамагчы заўсёды гатовыя. У Расеі такія ёсць месцы - ні адзін філолаг не дастане! Там з вудай і сакам для лоўлі матылькоў можна дажыць спакойна да глыбокай старасці.

А таму цудоўная вымалёўваецца карцінка. Без усялякіх там зялёных чалавечкаў. На верасень запланаваны грандыёзныя супольныя вучэнні «Захад-2021». На цалкам законных быццам бы падставах у краіну ўваходзяць расейскія войскі, але вяртацца на зімовыя кватэры не спяшаюцца. А дзе войскі, там паступова і агульная валюта, і законы, і тыя самыя наднацыянальныя органы, пра якія так марылі крамлёўскія хаўруснікі, у снежні 2019 выстаўляючы ўсім вядомы ультыматум. Нездарма ж яны так старанна вытрасаюць са свайго партнёра гэты фантастычны дэкрэт.

І ці не той гэта шлях «выхаду з крызісу», пра які так ўпарта сцвярджаюць і цяпер абодва бакі? Цалкам магчыма, яны ўсё за ўсіх ужо вызначылі. А што яшчэ, калі абодва бакі знаходзяць кампраміс? Толькі вось прыкрасць, забыліся ў мітусні, што ёсць яшчэ і трэці бок. І нават у дзейнай канстытуцыі запісана: «Адзінай крыніцай дзяржаўнай улады і носьбітам суверэнітэту ў Рэспубліцы Беларусь з'яўляецца народ».

Ён не сказаў яшчэ свайго слова? Ці ўжо даўно сказаў, але хтосьці не пачуў. Тады, у гарачым жніўні. І паўтараў неаднаразова - усяму свету было чуваць. Тым горш для тых, хто зрабіў выгляд глухаватасці. Народ заўсёды кажа выразна. А таму бел-чырвона-белы сцяг ужо даўно лунае над краінай.

І з кожным днём - усё вышэй.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org