Мастак з «Плошчы перамен»: Раман назаўжды стаў нашым спадарожнікам
- 17.01.2021, 11:57
Ніхто не мог паверыць, што за тры месяцы на нашых вачах сфармуецца нацыя.
Мастак Андрэй Дубінін паказаў журналісту tut.by сваю новую працу, але ўжо прысвечаную трагічным падзеям у родным двары - Плошчы перамен у Менску:
- Рамана Бандарэнку я, на жаль, асабіста не ведаў, але ягоная смерць ўзрушыла мяне. Сусед назаўжды стаў нашым спадарожнікам - як у думках, так і ў нябёсах. На палатне я адлюстраваў мяч, які сам па сабе ўжо падобны на планету. Гэта і лад ідэальнага дзяцінства, і ў той жа час кенатаф - сімвалічнае надмагілле для забітага юнака. Мая карціна «Ромка, выходзь» - гэта малітва пра тое, каб хлопцы выходзілі гуляць у мяч, а не паміраць.
Успамінаючы пра трагедыю, якая адбылася на «Плошчы перамен», не магу не вярнуцца да карціны «Ноч паэтаў», якая стала, фактычна, прароцкай.
- Я думаў, што рабіў сваю карціну пра мінулае, а высветлілася, што яна пра сёння, - уздыхае мастак. - Тады, некалькі гадоў таму, я паказаў яе блізкаму прыяцелю. Той толькі паблажліва адмахнуўся: «А каму гэтая тэма патрэбна сёння? 1937-ы год - гэта ж было так даўно!». А ўвечары 11 жніўня 2020 года гэты знаёмы ехаў на веласіпедзе з рыбалкі. Пазней ён распавядаў, як на яго наляцелі амапаўцы, як ён, збіты, правёў ноч на бруднай падлозе ў ІЧУ з закаванымі за спінай рукамі... У мяне адчуванне, быццам мы зазірнулі ў калодзеж тэрору.
Дубінін не разглядае падзеі апошніх месяцаў ў краіне, як канфлікт унутры грамадства:
- Гэта супрацьстаянне грамадства і нашчадкаў сталінскага НКВД. Парадокс сітуацыі ў тым, што з логікі процілеглага боку страх павінен быў прымусіць сядзець усіх дома. Але людзей сёння менавіта страх штурхае на вуліцу, бо, калі дазволіць агрэсарам гаспадарыць у гарадской прасторы, то заўтра яны выламаюць дзверы твайго альбо майго дома. Калі я бачу мноства людзей на вуліцах, то ў настроі з'яўляецца эмацыйна светлы тон. Хоць занепакоенасць застаецца.
- Мы жывем у складаны час ...
- А я б сказаў, у таленавіты. Як мастак, я бачу форму - і гэта фантастычна! Я быў летам на плошчы Бангалор, калі там праводзіла мітынг-канцэрт Ціханоўскай, глядзеў на бясконцую колькасць нацыянальных сцягоў і не мог паверыць, што даслоўна за тры месяцы на нашых вачах сфармавалася нацыя.
Усё, што адбываецца вакол, чымсьці мне нагадвае апісанае класікамі літаратуры лета 1917 года, час паміж Лютаўскай і Кастрычніцкай рэвалюцыямі. Тады Андрэй Белы пісаў у лісце Аляксандру Блоку: жывем у Петраградзе, маўляў, як у раі: ходзім голыя і ямо яблыкі. Вось і наш час такі: у нас нічога няма, але мы спадзяемся.