Падкустоўныя выпаўзкі

• Ірына Халіп
• 25.09.2020, 10:30

Няўжо яны хацелі менавіта гэтага для сваіх дзяцей і ўнукаў?

Так, я таксама раней думала, што падкустоўныя выпаўзкі - гэта выдумка вясёлых персанажаў камедыі «Дзень радыё». Але цяпер усё стала зразумела: выпаўзкі - гэта не выдумка. Гэта такі біялагічны від. 26 гадоў мы назіралі філагенез, і вось у верасні 2020 года ён нарэшце скончыўся, а від аформіўся канчаткова. І можна сцвярджаць: такіх відаў у прыродзе яшчэ не было.

Увесь дзень пасля сакрэтнай «інаўгурацыі» калегі з усіх сусветных выданняў спрабавалі знайсці нешта такое ў гісторыі. Пашукавікі распаляліся ад запытаў «таемныя інаўгурацыі», гісторыкі адключалі тэлефоны, не ў сілах адказваць на адно і тое ж пытанне, энцыклапедыі падалі з паліц, у бібліятэках знікала гістарычная літаратура, але ўсё было безвынікова. Таемных інаўгурацый пад кустом у прыродзе яшчэ не было. І напэўна ўжо не будзе.

Лукашэнка і ягоны від, можа, і хацелі б ляжаць на пяску і пацягваць кактэйлі, але відавыя асаблівасці не дазваляюць. І ім даводзіцца хавацца ў кустах (цяпер ужо ўвесь час), не здымаць балаклавы нават на ноч, нават перад жонкамі і мужамі, звяртацца адзін да аднаго пераважна па сабачых мянушках, мець на ўсялякі выпадак дзясятак пашпартоў на розныя прозвішчы, а галоўнае - ніколі, ні пры якіх абставінах, не выходзіць на святло і не ўступаць у кантакт з людзьмі. Зрэшты, нават уначы, у цемры, не варта выпаўзаць з кустоў.

А раней жа ўсё было не так. Дакладней, не зусім так. І іх сямейнікі маглі вольна рухацца вуліцмі, хадзіць у школы, гутарыць з людзьмі. Унучкі Лукашэнкі спакойна вучыліся ў ліцэі БДУ, адна з іх летась нават стала віцэ-міс на ліцэйскім конкурсе прыгажосці. Туды ж улетку паступіў і Мікалай Лукашэнка. І вось, варта было пачацца пратэстнаму навучальнаму году, - усе яны дружна забралі дакументы і зніклі. Проста таму, што біялагічны родапачынальнік забараніў ім усім з'яўляцца сярод людзей і адправіў у кусты навечна. А «гуцарыеўская» школа, якая наогул павінна была адкрыцца толькі налета, раптам запрацавала без усялякіх апазнавальных знакаў. Яе ў спешным парадку перапрафілявалі ў закрытую навучальную ўстанову для падкустоўных выпаўзняў.

Памятаю, аб будаўніцтве гэтай школы я пачула яшчэ два гады таму. Тады ў Менску адкрываліся адразу тры прыватныя школы. І прыяцель, які працуе ў сферы адукацыі, тады сказаў: «Гэта добра, вядома, але калі б ты ведала, якую выдатную школу будуе Гуцарыеў! Яна адзіная ў Беларусі будзе працаваць з акрэдытацыяй IB (міжнародны бакалаўрыят) і выдаваць заходнія атэстаты». Вось такія былі планы - міжнародны бакалаўрыят, найлепшыя настаўнікі, навучанне ў старэйшых класах на ангельскай. На сайце падрадчыка (кампаніі «Ю-строй») дагэтуль вісіць апісанне аб'екта, і ў якасці адной з галоўных вартасцяў - забеспячэнне камфортнага навучання дзяцей з абмежаванымі магчымасцямі. Гэта значыць, што першапачаткова планы былі самымі што ні на ёсць заходнімі, у адпаведнасці са стандартамі цывілізаванага свету. А ў жніўні выявілася, што цяпер гэта будзе проста падпольная школа для дзяцей тых, хто хаваецца ў кустах і нападае з цемры.

Менавіта таму пра таямнічую школу ў Драздах няма наогул ніякай інфармацыі. Журналісты тэлефанавалі і ў міністэрства адукацыі, і ў гарадскі камітэт адукацыі, і ў раённую ўправу. І ўсюды ім казалі: не, мы нічога не ведаем, да нас гэтая школа дачынення не мае. І гэта - у Беларусі, дзе над кожнай прыватнай школай стаіць натоўп віжоў, інспектараў, кантралёраў, і ўсё заклапочаныя толькі тым, каб знайсці недахопы і адабраць ліцэнзію (або патрабаваць грошай). А тут стаіць пасярод горада здаравенная «гаргарына», пра якую дзяржава нічога не ведае. Магчыма, спачатку яе ў тэрміновым парадку адкрылі толькі для дзяцей і ўнукаў Сашы тры працэнты. Цяпер, хутчэй за ўсё, прынялі яшчэ і сваякоў іншых выпаўзняў, якім нельга ў горадзе з'яўляцца, каб людзі іх выпадкова не ўбачылі: усіх гэтых качанавых і караевых, каранікаў і карпянковых. І цяпер гэтыя школьнікі, якім не пашанцавала нарадзіцца ў сем'ях выпаўзняў, асуджаныя знаходзіцца за калючым дротам сярод сабе падобных, не выходзячы на святло і не маючы кантактаў з людзьмі. Няўжо выпаўзні хацелі менавіта гэтага для сваіх дзяцей і ўнукаў?

Зрэшты, усё адно, чаго яны хацелі калісьці. Цяпер яны хочуць толькі аднаго: вечнай цемры, каб ніхто іх выпадкова не апазнаў, усеагульнай амнезіі, каб людзі забыліся пра іх існаванне, і напады іншапланецян, каб беларусы сышлі з вуліц сваіх гарадоў куды-небудзь у падвалы. Але не выйдзе. На нашых вуліцах - святло. Мы нічога не забываем (і не даруем, зразумела). І ніякія марсіяне нас не загоняць у падвалы, калі ўжо вашыя Караевы і Балабы не змаглі. Так што прэч адсюль хутчэй у свае кусты, выпаўзні.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org