Як выглядаў Менск, калі міленіалы толькі нарадзіліся
- 7.05.2019, 21:06
Фота горада, калі міленіалаў толькі забіралі з радзільні.
Міленіалы - гэта людзі «Пакаленні Y»: тыя, якія нарадзіліся пасля 1981 года і сустрэлі новае тысячагоддзе ў юным узросце. Гэта рэха-бумеру - дзеці бэбі-бумераў. Людзі, якія на свае вочы бачылі з'яўленне і росквіт тэхналогій: тамагочы, пэйджары, сотавыя тэлефоны, інтэрнэт, плоскія тэлевізары і гібрыдныя аўтамабілі. Але калі першыя міленіалы толькі нарадзіліся, гэтага ўсяго яшчэ не было (прынамсі, не было ў нас). Марожанае было саладзейшым, «Бураціна» шыбаў у нос, а пістоны пісталет і старэйшы брат у войску рабілі цябе каралём двара. The Village Беларусь паказвае, як выглядаў Менск, калі міленіалаў толькі забіралі з радзільні, піша the-village.me.
Па галоўных гарадскім магістралях - Ленінскім праспекце і праспекце Машэрава - яшчэ хадзілі экалагічныя тралейбусы. А пешаходы, як і цяпер, пераходзілі вуліцу па дыяганалі, не моцна звяртаючы ўвагу на «зебру». Затое стыльна апраналіся.
Пры рамонце важных гарадскіх будынкаў будаўнікі стараліся не нашкодзіць, а тэхналогіі дазвалялі зберагчы багацце пластыкі фасадаў. Затое ў наш час гэты былы ДК камвольнага камбіната пасля шасцігадовай рэканструкцыі пазбавіўся і ўнікальнага сграфіта на фасадзе, і мазаікі з бусламі, у танцавальнай зале.
Праспекты былі шырачэннымі, з вялізнымі зялёнымі зонамі. На траве можна было валяцца даслоўна за дзесяць метраў ад дарогі.
У краіну яшчэ не прыйшлі прыватныя гандлёвыя сеткі. «Рыга», «Талін», «Гродна», «Валгаград», «Вільня», «Першамайскі», «Аўтазаводскі» і іншыя назвы былі тапонімы, па якіх можна было выразна пазначыць раён ці месца сустрэчы. Цяпер ад «Рыгі» засталася толькі назва (краму карэнным чынам перабудавалі).
Дом на Старажоўскай, пабудаваны пад канец васьмідзясятых і вядомы менчукам пад імем «Панарама», так і стаяў, слова - цытата архітэктара - «абрэзаны кавалак каўбасы», яшчэ два дзясяткі гадоў, пакуль побач не пабудавалі «дом Чыжа».
На вуліцы Янкі Купалы яшчэ стаяў вялікі, але дзіўна лёгкі будынак Выставы дасягненняў народнай гаспадаркі БССР. Хлапчукі любілі гэта месца за тое, што тут можна было паглядзець на БелАЗы, пакуль іх бацькі ў павільёне аглядалі югаслаўскую мэблю. У 2015-м ад праекту Градова, Левіна і Баткоўскі застаўся толькі газон.
Палову васьмідзясятых Палац Рэспублікі існаваў толькі ў выглядзе макета, а ў 1985-м пачалося яго будаўніцтва. У ходзе зацяжной будоўлі працягласцю ў 17 гадоў не ўсё ўдалося ўвасобіць: дзіўнага заглыбленага панадворка перад уваходам цяпер няма.
Аўтавакзал «Усходні» - адзін з двух найбуйнейшых аўтавакзалаў краіны. Штодня абслугоўвае дзясяткі блізкіх і далёкіх рэйсаў накшталт Менск - Камарын на 400 кіламетраў. Улетку 2016-га яго зачынілі, і транспартнікі разам з гарадскімі ўладамі спрабуюць ператварыць аўтавакзал у выставачны цэнтр.
Кавярня-бар «Чырвоны мак» на Партызанскім праспекце, побач з вуліцай Ванеева, яшчэ цалкам сабе нядрэнная ўстанова. У дзевяностых яна стане папулярным месцам сходкі крымінальных аўтарытэтаў. Сёння ў памяшканнях, дзе налівалі і адказвалі за базар, - мэблевая крама.
Побач з колавай у 15-м корпусе Беларускага політэхнічнага інстытута, як і сёння, зімой мерзлі студэнты: канструктыўныя пралікі і традыцыйныя для позніх савецкіх будоўляў несуноў прывялі да таго, што ў «паточках» холадна. У астатні час года будынкам захапляюцца менчукі і замежнікі і называюць яго караблём або лайнерам.
Каля выставачнага комплексу на праспекце Машэрава стаіць стэла з гадзінамі і скульптурай-флюгерам у выглядзе Меркурыя. Меркурый трымае жазло з сярпом і молатам, а музыку для гадзінніка напісаў Ігар Лучанок.
У пачатку праспекта Машэрава - савецкія дамінанты: будынкі міністэрстваў, бібліятэкі, гатэлі. Чаргаванне высокага і нізкага (паміж трыма вышыннымі карпусамі прытаіліся інтэрнат БДУ і кінатэатр «Масква») задаюць рытміку праспекту. У нашы дні тут з'явіліся хмарачос Royal Plaza і гандлёвы цэнтр Galleria Minsk.
Заднія фасады парадных будынкаў з праспекта выходзяць на прыватны сектар - апошнія аскепкі знакамітых Татарскіх агародаў.
Працоўныя штодня з радасцю ідуць на завод «Гарызонт». Над уваходам у мадэрнісцкі будынак мудрагелістай формы вісіць натхняльны лозунг. Айчынныя тэлевізары павінны быць яшчэ каляровыя, экраны - блакітныя, а радыёпрыёмнікі - ультракароткахвалевыя. Але за правільнасць цытаты не ручаемся: транспарант на фатаграфіі засланяе дрэўца. Гэта дрэўца тады б назвалі чахлым саджанцам, а сёння «Менскзеленбуд» ганарыцца такімі дубчыкамі і сцвярджае, што такі яго рост і аб'ём ствала - норма для горада. Летась у бакавым корпусе завода адкрыўся «Гастрадвор»: некалькі бараў і кавярняў пад адным дахам.
Кінатэатр «Партызан» яшчэ не называецца «Дом кіно» і не знявечаны шэра-бэжавым вентфасадам з сінімі шыбамі. Праз празрыстыя вокны бачная велізарная мазаіка Мая Данцыга «Партызаны», а ў пракаце круцяць савецкі баявік «Таямніцы мадам Вонг» і постапакаліптычны філасофскі трылер «Лісты мёртвага чалавека».
Тэатр оперы і балета ўсё такі ж вялікі. Пройдзе два дзясяткі гадоў, і яго выява патрапіць на купюру з фантастычным для пасляваеннага савецкага жыхара наміналам 100 000 рублёў. А ў 2008-м помнік Максіму Багдановічу пераставіць да вуліцы Максіма Багдановіча: цяпер ён глядзіць на тое месца ў Траецкім прадмесці, дзе сто гадоў таму стаяў дом Максіма Багдановіча.
Стандартны нядрэнны гатэль «Кастрычніцкі» з цікавым фасадам да 2013 года пераробяць у «Прэзідэнт-Гатэль»: цяпер гэта больш высокі, больш масіўны і нашмат больш дарагі комплекс. Але нават высокі цэннік не ратуе ад выгляду з акна на глухую сцяну і перабояў з электрычнасцю.
Сённяшнім міленіалам цяжка ўявіць, што аўтамабіль можна свабодна прыпаркаваць прама перад чыгуначным вакзалам - велізарная пляцоўка ў некалькі шэрагаў машын суседнічае з адстойнікам аўтобусаў. А вось лавачак няма спрэс, і пасажыры ў чаканні электрычкі або аўтобуса залазяць на невысокую агароджу. З забавак - марозіва ў шкляначцы з папяровай начэпкай (вось і ўся ўпакоўка - экалагічная) і рэстаран «Вясёлка» праз дарогу.