Баранавіцкі Беар Грылс пратрымаўся пяць дзён у лесе

• 21.09.2017, 11:07

Юрый Макоўскі паляваў на дзіка, збіраў ваду з расы і харчаваўся ягадамі.

У нядзелю, 3 верасня, у лесе Ганцавіцкага раёна заблукала баранавіцкая пенсіянерка. Яе знайшлі ў той жа дзень, дзякуючы таму, што сваякі забілі трывогу і патэлефанавалі ратавальнікам. У жыхара нашага горада Юрыя Макоўскага іншая гісторыя: ён выратавальнікам не тэлефанаваў і забараніў гэта рабіць сваёй жонцы.

Юрый распавёў Intex-press, як выжываў у лесе цэлых пяць дзён без ежы і вады.

«Не, я не заблукаў, я неўзабаве вярнуся дадому»

Калі я заблукаў у лесе ў 2013 годзе, мне было ўжо 59 гадоў. Пайшоў у грыбы, пачаў там неяк віхляць і ў выніку заблукаў. Сам не зразумеў, як я, такі дасведчаны дарослы дзядзька, згубіўся ў мясцовасці, якую ведаў з дзяцінства. Для мяне гэта быў шок.

З сабой я насіў тэлефон, просты, кнопкавы. Таму тэлефанаваў жонцы раніцай і ўвечары, распавядаў пра адчуванне і прасіў не трывожыць ратавальнікаў, бо не мог пераступіць праз ганарыстасць.

Мне здавалася, я не мог заблукаць. А раз так, навошта балабоніць? Людзям што, без мяне работы мала? Вось я і блукаў па сцяжынках, збіраў ягады і ўвесь час думаў: «Не, я не заблукаў, я каля сваёй вёскі, неўзабаве вярнуся дадому».

Трымаўся на адрэналіне

У першы дзень я даследаваў лес, пакідаў пазнакі на дрэвах, прыслухоўваўся. Але чуў толькі спеў птушак. А калі сцямнела, зразумеў, што давядзецца заначаваць у лесе, знайшоў сухое месца пад дрэвам.

На другі дзень я моцна прагаладаўся. Знайшоў лясны арэх, зажаваў лопухам, і ўсё. Для здаровага мужыка гэта за ежу не ўважаецца. Тады я зразумеў, што давядзецца выжываць так яшчэ невядомую колькасць дзён, і пачаў запасацца ежай і вадой. Ваду збіраў з расы і з ручая ў бутэльку, харчаваўся травой, арэхамі і ягадамі.

На трэці дзень я ўжо вельмі хацеў нармальна паесці, папіць, памыцца, нарэшце. Жонка ўгаворвала мяне патэлефанаваць выратавальнікам. А я ўпёрся, нібы баран, і ўсё швэндаўся па лесе, еў ягады ды траву.

Калі наткнуўся на дзіка з дзіцянятамі, у мяне сліны пацяклі. І я, праігнараваўшы бяспеку, наважыў папаляваць. Спадзяваўся злавіць кабанчыка і падсмажыць яго: запалкі ў мяне былі.

Толькі я падышоў да кабанчыка, як дарослы кабан разгарнуўся і пабег на мяне. Гнаў, пакуль я не залез на дрэва. Злазіць адтуль я не рызыкаваў чатыры гадзiны. Усе пяць дзён, што правёў у лесе, я злаваўся. Я быў галодны, стала мёрз і ніяк не мог выспацца. Але больш за ўсё злавала, што, быўшы дасведчаным грыбнікоў, я заблукаў і не мог знайсці дарогу дадому.

Цяпер я разумею, што трэба было адразу ж патэлефанаваць выратавальнікам. Магчыма, яны знайшлі б мяне ў той жа дзень. Але тады ні пра якое МНС я, дурань, нават слухаць не хацеў.

Як выйшаў на сваю вёску, я ўжо і не памятаю. Праз пяць галодных дзён мозг у мяне працаваў дзіўна і здаваўся ватным. Памятаю толькі, як думаў, што павінен выжыць усякім коштам, і трымаўся, напэўна, на адрэналіне.

Тыдзень харчаваўся мясам без гарніру

Затое, калі зразумеў, што знайшоў дарогу, то бег дадому. У мяне нібы другое дыханне адкрылася, а стомленасць як рукой зняло. Жонка, убачыўшы мяне, расплакалася, кінулася на шыю. І нагатавала шмат ежы. Тады я тыдзень, напэўна, харчаваўся адным мясам без гарніру. Ніякай гародніны не хацелася, нават бульбы. І калі любоў да гародніны вярнулася хутка, то зеляніну - кроп, пятрушку - я не магу есці дагэтуль. У лесе травы наеўся.