Усталёўка кандыцыянера: пяць гадзін у чарзе і 30 дакументаў

• 3.10.2013, 11:03

Беларускі кампазітар Яўген Алейнік вырашыў павесіць за акно сваёй кватэры кандыцыянер.

Прычым зрабіць усё па правілах. Марокі апынулася вышэй за дах! Аб сваіх пакутах ён пачаў распавядаць на сваёй старонцы ў сацсетцы. Віртуальныя сябры ўжо раяць яму «не мучыцца дурасцю і купіць вентылятар». Але ён вырашыў давесці справу да канца. І спецыяльна напісаў кіраўніцтва да дзеяння, піша «Комсомольская правда в Беларуси».

Для прыёму - толькі ўладальнік кватэры

Гісторыя мая была б яшчэ больш сумнай, калі б я працаваў поўны працоўны дзень. Але паколькі я кампазітар, у мяне аформленае ІП, і вольны графік, ёсць час нават пасмяяцца з таго, што адбываецца.

Кандыцыянер ў мяне і раней быў, але ўнутры лоджыі. Гэта значыць знешні блок быў падвешаны прама ўсярэдзіне зашклёнага балкона. Спачатку сліў быў выведзены вонкі, але пару разоў суседка знізу выказвала незадаволенасць, што ёй капае, і мы вырашылі зрабіць сліў прама ў вядро пад кандыцыянерам. На гэтым пытанне закрылася на некалькі гадоў.

Нарадзіўся сын. Ён расце, і нам трэба вызваляць яму пакой. Мы прыйшлі да высновы, што без цёплай лоджыі нам не абысціся. Па задумцы там зараз павінны размясціцца пару шафаў, каб хоць неяк вызваліць жылую прастору ў кватэры.

Натуральна, велізарная металічная скрынка вонкавага блока кандыцыянера стала нам перашкаджаць. Мы падумалі: а ці не перавесіць яго вонкі? Як усе робяць. Тым больш наша лоджыя схаваная ад вуліцы, глядзіць на суседні дом і кандыцыянер, прымацаваны да яе, ну ніяк не сапсуе знешняе аблічча Менска. Аднак, прачытаўшы злоснае папярэджанне ад ЖЭСа аб штрафах для ўсіх, хто самавольна ўсталяваў антэны і кандыцыянеры, я вырашыў зрабіць усё па правілах.

Высвятленне «да каго ісці» не заняло часу - у ЖЭСе дыспетчар дала наводку на аддзел архітэктуры і будаўніцтва райвыканкама. Доўгія званкі туды ні да чаго не прывялі – слухаўка катэгарычна не здымалася. Пайшоў асабіста. Пытаюся ў супрацоўнікаў, маўляў, хачу гэта і гэта, да каго ісці? Адказваюць - прыходзьце заўтра, вас прымуць. Прыходжу заўтра - нікога няма. На дзвярах аб'ява: «Спецыяліст прымае па іншым адрасе». Добра адрас праз вуліцу - наша ЖРЭА. Прыходжу туды, разумею, што дарма чакаў шчасця. Чарга чалавек шэсць, па хвілін 15 на кожнага. Пад дзвярыма шэпчуцца, што для прыёму патрэбны ўладальнік кватэры, а не толькі кватэраздымшчык. Тэлефаную маме: «Прыязджай». Прыехала. Стаім удваіх. Цяпер мы сіла - зараз зойдзем і ўсё вырашым. Заходзім.

- Ваш тэхпашпарт?

- Калі ласка.

- Хто ўладальнік?

- Каліласка.

Галоўны архітэктар раёна просіць на тэхпашпарце паказаць , дзе мы хочам размясціць кандыцыянер. Паказваю. Расказваю, што лоджыя ўтопленая ўнутр дома і з вуліцы яе наогул не відаць. Архітэктар бярэ фламастар і малюе мой кандыцыянер на плане. Ура! Справа зробленая. «Дзякуй, да пабачэння». Ан не. «Пачакайце, вам цяпер да інжынера - ён раскажа, што рабіць далей».

«Я, Яўген Алейнік, дазваляю сабе, Яўгену Алейніку, ажыццяўляць працы…»

Садзімся за стол да інжынера. Перад намі кладуць пералік папераў, якія неабходна сабраць. Пералік з дзевяці дакументаў з трох інстанцый - ЖЭС, ЖРЭА і разлікова-даведачнага цэнтра (РДЦ). Мама ў паніцы - праз чатыры дні яна ляціць на адпачынак. «Мама - усё пад кантролем. Мы ж разумныя людзі, зараз хуценька ўсё аформім, і справа з канцом». Прашу галоўнага інжынера прама на месцы аформіць усе паперы, якія патрэбныя ад мамы. Пагаджаецца. Дзесяць хвілін пішуць заявы, дазволы і г.д. Выходзім у напрамку да РДЦ - таксама пашанцавала, адзін прыпынак на транспарце.

У РДЦ неабходна запэўніць паперы са ЖРЭА і ўзяць выпіску асабовага рахунку кватэры. Дзяўчына ў акне нам адразу вяртае адзін з дакументаў ЖРЭА - аформлены няправільна. Я пачынаю злавацца. Прамаўляю ў нікуды фразу пра тое, што «я падаткаплацельшчык, і вы траціце мой час, у які я б мог працаваць і плаціць падаткі на вашу ж зарплату», і роўненька іду назад у ЖРЭА за паперкай. Але вяртаюся ў РДЦ і прашу дзяўчыну даць яе прамы працоўны тэлефон, каб я змог наўпрост звязаць гэтых двух служыцеляў народа для высвятлення, што ім адзін ад аднаго трэба. Прыходжу ў ЖРЭА.

- Дайце мне тое, што трэба.

- Мы вам далі ўсё, што трэба.

Разумею, што я малайчына, і прашу стэлефанавацца напрамую з дзяўчынай з РДЦ. Тут жа атрымліваю па копіі ўсяго, што можа спатрэбіцца. Да званка не дайшло.

Вяртаюся ў РДЦ. Мама ўжо чырвоная - горача і доўга. Запаўняем паперы. Разумею, што пішу трызненне: «Я, Яўген Алейнік, дазваляю сабе, Яўгену Алейніку, ажыццяўляць працы...» Звяртаюся да дзяўчыны ў акно за тлумачэннямі. Мяне зноў гоняць у ЖРЭА - маўляў, усё трэба пісаць на бланку, а не ў вольнай форме. Не вытрымліваю, тэлефаную ў ЖРЭА, даю слухаўку дзяўчыне з РДЦ. Эмацыйная размова (без мяне) завяршаецца кодай: «Пішыце што жадаеце, я заверу. Толькі хутчэй...» Зрабілі, выйшлі, спусцілі пар. Мама запатрабавала каньяку. Дзень прайшоў цяжка, але ўдала.

30 лістоў з шасцю пячаткамі

На заўтра пайшоў у ЖЭС пісаць нейкі акт. Чаргі няма. Жанчына вельмі мілая і ветлівая. Глядзіць на мяне і не разумее, што мне трэба. Я ўжо хлопец біты - тэлефаную ў ЖРЭА і даю слухаўку жанчыне з ЖЭСа. Яна па тэлефоне запаўняе акт, подпіс, пячатка (абавязкова гербавая) - і я вольны.

Увечары таго ж дня, шпацыруючы па гістарычнай частцы Менска, я, натуральна, звяртаю ўвагу на знешнія блокі кандыцыянераў і антэны, якімі ўсеяныя гістарычныя фасады гістарычных вуліц. Пытанне адно: як гэта магчыма? І яшчэ адно: як у прынцыпе можна павесіць нешта на будынку, на якім вісіць таблічка аб яго архітэктурнай каштоўнасці? Чаму маім суседзям са спальнага раёна прыходзяць штрафы, а жыхарам гістарычнай часткі сталіцы - не?

Праз дзень зноў іду на прыём у ЖРЭА , каб аднесці ўсе дакументы і атрымаць індульгенцыю. Ці білет на звальненне - хоць што б атрымаць і забыць... Па шляху ў ЖРЭА фатаграфую фасад свайго дома, раздрукоўваю два фота, раблю па дзве ксеракопіі ўсіх дакументаў, сканы пашпартоў і г.д. Атрымалася каля 30 лістоў паперы з шасцю гербавымі пячаткамі. Ніколі ў жыцці не адчуваў сябе больш падрыхтаваным да сустрэчы з лёсам. Прыходжу з усмешкай у ЖРЭА - там сядзяць салагі, якія ў першы раз. Я крыху адчуваю сваю перавагу: «Мне толькі паперы аддаць!» Заходжу ў кабінет - усе знаёмыя. Пачынаю рабіць уражанне.

- Акт? Калі ласка.

- Фота? У двух экземплярах.

- Асабовы рахунак? З двума ксеракопіямі.

Трыумф! Чакаю альбо пяцёрку ў дзённік, альбо запіску бацькам аб выдатных паводзінах.

«Так, усе дакументы на месцы. 8-га чысла будзе нарада па вашым пытанні, чысла 15 падыходзіце за рашэннем. З рашэннем - у любую праектную арганізацыю. Рабіце праект сваіх работ. З праектам - да нас. Далей вешайце кандыцыянер. Чакайце камісію. З рашэннем камісіі - зноў да нас. А там паглядзім... Усяго добрага».

Я забіты. Аднасерыйны фільм ператварыўся ў серыял.